جایزه نوبل شیمی و فیزیولوژی امسال نیز به تحقیقات مرتبط با بیوتکنولوژی اعطا شد.

از سال 1901 تاکنون، هر ساله جایزه نوبل به دستاوردهای ارزنده در رشته های فیزیک، شیمی، فیزیولوژی یا پزشکی، ادبیات و صلح اعطا می شود. جایزه نوبل یک جایزه بین المللی است که از سوی بنیاد نوبل واقع در استکهلم، در کشور سوئد اعطا می شود. از سال 1968 جایزه نوبل اقتصاد نیز به این جوایز افزوده شد. به هر برنده جایزه نوبل یک مدال، گواهی نامه و جایزه نقدی اهدا می شود.

 

نوبل شیمی 2009

 

نوبل شیمی امسال به ونکاترامن راماکریشنان و توماس استیتز از آمریکا و آدا یونات از اسرائیل به خاطر تعیین ساختار و عمل ریبوزوم در سطح مولکولی اهدا شد. هر سه محقق برنده جایزه نوبل امسال شیمی از روش کریستالوگرافی اشعه ایکس برای تعیین مکان اتم های سازنده ریبوزوم استفاده کرده اند.

 

مولکول DNA علی رغم اینکه حاوی اطلاعات مربوط به هر موجود زنده است، ولی تا زمانی که ریبوزوم ها این اطلاعات را به پروتئین ترجمه نکنند، زندگی شکل نخواهد گرفت. درک ساختار و عمل ریبوزوم برای فهم حیات ضروری است و کاربردهای فراوانی برای زندگی امروز بشر دارد. به طور مثال، بسیاری از آنتی بیوتیک هایی که امروزه برای درمان بیماری ها استفاده می شوند، در عملکرد ریبوزوم های باکتری ها اخلال ایجاد می کنند.

برندگان جایزه نوبل شیمی امسال، الگویی سه بعدی از ریبوزوم تهیه کرده اند که نشان می دهد آنتی بیوتیک های مختلف چگونه به ریبوزوم متصل می شوند. این الگو می تواند برای تولید آنتی بیوتیک های جدید استفاده شود و جان افراد زیادی را نجات دهد.

 

نوبل فیزیولوژی یا پزشکی 2009

 

یکی از جوایز شش گانه نوبل، به تحقیقات برتر در زمینه فیزیولوژی یا پزشکی اهدا می شود. برندگان جایزه نوبل فیزیولوژی یا پزشکی 2009، سه آمریکایی به نام های الیزابت بلکبورن، کارول گرایدر و جک سوزتاک بوده اند که به این سوال پاسخ داده اند: "چگونه یک کروموزوم در طول تقسیم سلول به طور کامل همانند سازی می شود و از تخریب آن طی این همانند سازی محافظت می شود."

 

کروموزوم  در حقیقت شکل بسته بندی شده مولکول رشته ای DNA است که ژن های ما بر روی آن قرار دارد و تلومر ها  مانند سرپوش کروموزوم ها هستند. الیزابت بلکبورن و جک سوزتاک توالی خاصی را در تلومرها شناسای کرده اند که کروموزوم ها را از تخریب محافظت می کند. الیزابت بلکبورن و کارول گرایدر نیز آنزیم تلومراز را شناسایی کرده اند، آنزیمی که DNA تلومری را می سازد. مجموعه این تلاش ها نشان می دهد که چگونه انتهای کروموزوم ها توسط تلومرهایی که توسط تلومراز ایجاد می شود، محافظت می گردد.

زمانی که تلومر کوتاه شود، سلول ها پیر محسوب می شوند. بر عکس، اگر فعالیت تلومراز در سلول بالا باشد، اندازه تلومر ثابت مانده و پیری سلول با تاخیر صورت می گیرد. نتایج به دست آمده از تحقیقات این سه برنده جایزه نوبل امسال، می تواند باعث یافتن روش های درمانی جدیدی برای بیماری های متعددی از جمله سرطان باشد.